دو خورشید فروزانِ آغاز رجب

پایگاه رهنما:

امام صادق علیه‌السلام فرمود: «شیعیان ما از بقیه خمیرمایه اولیه آفریش ما آفریده شده اند؛ ولایت ما در سرشت آنان عجین گشته است و آنان با خوشی ما خوشحال و با ناراحتی ما ناراحتند».

ماه رجب که آغاز می‌شود، روزهایمان با مناسبت‌های دینی پیوند بیشتری می‌خورد. اولین روز ماه رجب تولد امام محمد باقر (ع) است. امام صادق (ع) می‌فرمایند: «پدرم فرمود: نزد جابر بن عبداللّه انصاری (صحابی بزرگ) رفتم، سلام کردم و او جواب سلام مرا داد و سپس گفت: تو کیستی؟ (این در وقتی بود که جابر نابینا شده بود) گفتم: محمّد بن علی بن حسین هستم. گفت : پسر جان! نزدیک بیا، نزدیک او رفتم، دستم را بوسید و سپس خم شد که پایم را ببوسد. من کنار رفتم و نگذاشتم. سپس  گفت: رسول خدا (ص) به تو سلام رساند.

گفتم: سلام و رحمت و برکات خدا بر رسول خدا (ص) باد، او چگونه به من سلام رساند؟!

جابر گفت: روزی به حضور رسول خدا (صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) رفتم. به من فرمود: ای جابر! شاید تو زنده بمانی تا با مردی از فرزندان من ملاقات کنی که محمّد بن علی نام دارد. یهبُ اللّهُ لَهُ النُّورَ وَالْحکمَةَ فَاقْرَاءْهُ مِنِّی السَّلامُ؛ خداوند نور و حکمت به او ببخشد، سلام مرا به او ابلاغ کن».

و خداوند نیز همان طور که رسول الله(ص) فرمودند، به ایشان نور و حکمت بخشید. عبداللّه بن عطاء مکّی می‌گوید: «دانشمندان و بزرگان علم را ندیده‌ام که پیش هیچ کسی کوچک تر از آن جلوه کنند که در نزد امام باقر (ع) آنگونه جلوه می‌کنند و من خودم حکم بن عیینه را دیدم که با آن مقام ارجمندی که در نزد مردم داشت، همانند کودکی که در مقابل معلمش بنشیند، در حضور امام باقر (علیه السلام) می‌نشست».

امام باقر (ع) می‌فرمایند: «چه بسا شخص حریص بر امری از امور دنیا، که بدان دست یافته و باعث نافرجامی و بدبختی او شده است و چه بسا کسی که برای امری از امور آخرت کراهت داشته و بدان رسیده، ولی به وسیله آن سعادتمند گردیده است».

و هم از ایشان است که می فرمایند: «تو را به پنج چیز سفارش می‌کنم؛ اگر مورد ستم واقع شدی ستم مکن، اگر به تو خیانت کردند خیانت مکن ، اگر تکذیبت کردند خشمگین مشو  اگر مدحت کنند شاد مشو و اگر نکوهشت کنند، بی‌تابی مکن» .

هر چند رجب و شعبان ماه سرور و شادی مومنان است اما برخی مناسبت های این ایام نیز شیعیان را ماتم‌زده و عزادار می کند؛ مانند شهادت امام هادی (ع) در سومین روز از ماه رجب.

امام علی‌النقی مشهور به امام هادی (ع) پیشوای دهم شیعیان، پس از گذشت یکسال از خلافت معتز عباسی در سامرا مسموم شده و به شهادت رسیدند و جسم پاک ایشان در سامرا در خانه مسکونی حضرت دفن شد.

نکته مهم در شهادت امام هادی (ع) این است که در سامراء به سبب کنترل بسیار شدید و خفقان حاکم و منع دوستان و شیعیان از دیدار با حضرت و عقوبت سخت متخلفین، حتی نزدیکترین یاران امام نیز از حال و وضع ایشان بی‌خبر یا بسیار کم اطلاع بودند و به همین دلیل است که منابع اشاره دقیقی به نحوه شهادت امام (ع) ندارد.

امام هادی(ع) پدربزرگ امام زمان (ع) هستند؛ امامی که به فعالیت فشرده‌ای در جهت آماده کردن گروه صالح شیعیان برای داخل شدن به مرحله غیبتی که همه در انتظار آن بودند و نیز ایمن‌سازی خط نورانی انتظار در برابر خطراتی که دائماً متوجه آن بود، پرداختند.

حجت‌الاسلام دکتر امیرمحسن عرفان استاد حوزه و دانشگاه و کارشناس تاریخ و تمدن اسلامی  در گفتگویی می‌گوید؛ کنار روایاتی که درباره باورهای مهدوی از امام هادی علیه السلام نقل فرمودند، در زیارت جامعه کبیره نیز برخی از این نکات را مشاهده می‌کنیم؛ مثلاً یکی از مهم‌ترین آنها، خبر از غیبت امام عصر عجل ‌اللّه تعالی فرجه است، در فرازی از آن می‌فرمایند «مُؤْمِنٌ بِسِرِّکمْ وَ عَلَانِیَتِکمْ وَ شَاهِدِکُمْ وَ غَائِبِکُمْ»؛ به این ترتیب برخی از مصادیق ایمان را، ایمان به سرّ و علن و حضور و غیابشان برشمردند.

یکی از مهم‌ترین نکاتی که در این زیارت نامه مطرح می‌کنند، انتظار برای برپایی حکومت جهانی امام عصر عجل ‌الله تعالی فرجه است؛ در فرازی می‌فرماید «مُؤْمِنٌ بِإِیَابِکُمْ مُصَدِّقٌ بِرَجْعَتِکُمْ مُنْتَظِرٌ لِأَمْرِکُمْ مُرْتَقِبٌ لِدَوْلَتِکُمْ؛ به بازگشتتان مؤمنم، رجعتتان را تصدیق دارم، چشم به راه فرمان شمایم، در انتظار حکومت شما به‌سر می‌برم».